Komediowo.pl
Image default

Jak zyskać szacunek w oczach dziecka i sprawić, by było posłuszne?

Coraz częściej rodzice narzekają na brak szacunku okazywany im nie tylko przez nastolatków, ale nawet młodsze dzieci. Stan ten jest przyczyną bezradności rodziców. Tymczasem już od najmłodszych lat dziecka  trzeba uczyć je szacunku w każdej relacji. Nikt nie rodzi się z umiejętnością szanowania siebie i innych, więc pierwszym krokiem w stronę zasady szacunku jest okazywanie go sobie przez dorosłych w obecności dziecka oraz szanowanie potrzeb i uczuć samego dziecka.

Szacunek to rozumienie własnych potrzeb i ta sama, empatyczna postawa okazywana innym. Choć rzadko chcemy zdawać sobie z tego sprawę problemy wychowawcze z dziećmi i dziecięce zaburzenia zachowania są skutkiem nieprawidłowych metod wychowawczych stosowanych przez dorosłych, a najczęściej także niewłaściwych relacji w rodzinie, w której funkcjonuje na co dzień dziecko.

Szacunku trzeba dziecko nauczyć i aby zyskać w jego oczach uznanie, konieczny jest konsekwentny i systematyczny wysiłek wychowawczy. Dziecko to świetny obserwator i widząc szanujących się na wzajem dorosłych oraz doświadczając od nich szacunku dla siebie, za sprawą tak zwanego modelowania, czyli uczenia się przez widzenie pozytywnych przykładów, wkracza w świat z dobrymi kompetencjami społecznymi.

Szacunek dla dziecka to podstawa! 

Posłuszeństwo i szacunek dziecka trzeba wypracować, stosując właściwe rozwiązania domowych problemów. Dziecko nie jest dorosłym i zawsze trzeba o tym pamiętać. Dziecko potrzebuje zdrowych granic i często testuje je na rodzicach lub opiekunkach. Pamiętajmy, że ani dziecko, ani nastolatek nie są naszymi kolegami, przyjaciółmi, ani partnerami. Nie wprowadzajmy dziecka w tajemnice dorosłych, nie rozgrywajmy dziećmi konfliktów małżeńskich, dajmy dziecku czas na dorastanie bez dorosłych problemów.

Inną kwestią uczenia dzieci i nastolatków szacunku jest przestrzeganie w domu zasad dobrego wychowania, uprzejmości i empatii. Jeśli chcemy, aby nasze dziecko mówiło do nas „dziękuję” albo „przepraszam”, stosujmy te zwroty w kontakcie z nim. Poprawiajmy z taktem błędy dziecka, korygujmy jego zachowania i zwracajmy mu uwagę tak, aby nie czuło się zawstydzone, lecz wspierane. Zaburzenia zachowania typu agresja, niepohamowane okazywanie gniewu lub krzyk i płacz jako metody wymuszania czegokolwiek przez dziecko to zachowania do eliminacji poprzez właściwe nawyki. Jeśli chcemy, aby dziecko nie krzyczało, nie krzyczmy. Jeśli nie tolerujemy wulgaryzmów, nie stosujmy ich sami i nalegajmy na przeproszenie za każde użycie ich przez dziecko.

Dobrą metodą uczenia dziecka i nastolatka szacunku do nas jest stosowanie zasad komunikacji bez przemocy, a więc konkretyzacji naszych próśb, potrzeb, nakazów i zakazów bez agresji w stosunku do dziecka. Szacunek pomoże pokonać każdy problem wychowawczy i wyeliminuje każde zaburzenie zachowania. Ważna jest tutaj konsekwencja, systematyczność i przekonanie, że dziecko nie jest naszym partnerem, więc stawiamy mu granice w trosce o jego poprawny rozwój. Błędy, które sami popełniliśmy na wcześniejszych etapach wychowawczych, skutkują problemami wychowawczymi w kontakcie z dzieckiem i zaburzeniami jego zachowania. Trzeba je naprawić, ucząc szacunku do siebie i innych dziecko tak, by w dorosłości nie krzywdziło ono innych i nie pozwoliło także nikomu krzywdzić siebie samego.

Inspirowane: rodziceidzieci.com – gabinet psychologiczny

Related posts

Pomagasz dziecku przy odrabianiu lekcji? Jak robić to efektywniej?

admin

Jak wychować szczęśliwego syna

admin

Rowerek wodny jako świetny prezent w okresie letnim

admin